Για τον Νίκο Φωτιάδη είναι πολλά αυτά που θα μπορούσα να πω. Τον εκτιμώ βαθιά γι’ αυτό που είναι, για τον τρόπο που έζησε και ζει τη ζωή του, για τα γραπτά του κείμενα. Θα αφήσω να τον καταλάβετε μέσα από τις δικές του λίγες γραμμές:
“Λυπούμαι που ωρίμασα νωρίς και δεν μπόρεσα να χαρώ την ανεμελιά, την “τρέλα”, την ανευθυνότητα της παιδικής ζωής. Εκεί που η ελευθερία της ηλικίας, σου επιτρέπει να κάνεις ότι σου κατέβει αγνοώντας παραινέσεις και τιμωρίες..
Λυπούμαι που στη ζωή μου έραψα μια και μοναδική ενδυμασία χαρακτήρα και δεν είχα τη δυνατότητα αλλαγής έστω περιστασιακά. Έχω την εντύπωση ότι θα ήμουν πιο ευτυχής, πιο πλήρης αν είχα την ευχέρεια να αλλάζω, να “μασκαρεύομαι” πότε-πότε. Να, άλλοτε Ζορμπάς, άλλοτε Σταυροφόρος, άλλοτε Πειρατής, άλλοτε Δον Κιχότης, άλλοτε Κλόουν και ενίοτε ιεραπόστολος.
Χαίρομαι γιατί στα κρίσιμα χρόνια της νηπιακής και παιδικής ηλικίας, που πλάθετε η ψυχή του ανθρώπου, δεν με έχωσαν στο καλούπι της στείρας θρησκευτικής πίστης και τη κοινωνικής “παραδοσιακής” κουλτούρας.
Χαίρομαι γιατί ποτέ δεν έβαλα στόχο οικονομικής επιτυχίας στην εργασία μου. Έγινα γιατρός από παιδική ακόμη επιθυμία, παρά τις συμβουλές, με όραμα την προσφορά και την ευθύνη. Αυτό το όραμα προσπάθησα να υλοποιήσω στα 40 χρόνια που εργάστηκα. Σίγουρα στην επιθυμία μου αυτή ήταν καθοριστικός ο ρόλος των ΓΙΑΤΡΩΝ της επαρχίας που όργωναν με μουλάρια τα ορεινά χωριά, όπως το δικό μου, να βοηθήσουν στον πόνο και την αρρώστια με αμοιβή πέντε, δέκα οκάδες λάδι όταν και εάν”.
